วิชาธรรมกายของหลวงพ่อวัดปากน้ำนั้น
เป็นวิชาที่สามารถอธิบายวิธีปฏิบัติธรรมในพระไตรปิฎกได้อย่างแจ่มชัดที่สุด
มีคนปฏิบัติตามได้นับเป็นล้านคน
ตรงนี้ ต้องขอบอกก่อนว่า ในพระไตรปิฎกนั้น ไม่ได้บอกวิธีการปฏิบัติธรรมไว้ ดังนั้น
ถ้าอ่านพระไตรปิฎกจบทั้งหมดทุกเล่ม
ก็ไม่มีทางบรรลุพระอรหันต์ได้
ในเมื่อเป็นวิชาสำคัญ ก็จะมีคนมาโจมตีวิชาธรรมกายกันมาก ซึ่งเป็นการโจมตีผิดๆ
กันทั้งนั้น พวกปริยัติธรรม
หรือนักวิชาการก็โจมตีแบบผิดๆ ไปอย่างหนึ่ง
พวกปฏิบัติธรรมสายอื่นๆ ก็โจมตีผิดไปอีกแบบหนึ่ง
วิชชาธรรมกาย เป็นแนวการปฏิบัติธรรมที่หลวงพ่อวัดปากน้ำค้นพบ
อันเป็นคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ผู้ปฏิบัติเมื่อปฏิบัติย่อมได้รับผลานิสงส์ตามสมควรแก่การปฏิบัติ
วิชชาธรรมกายจึงเป็นที่แพร่หลาย มีผู้สนใจเป็นจำนวนมาก
|
เป็นคำกล่าวแต่เพียงสั้นๆ
ไม่ได้ทำให้เห็นภาพรวมของสถานการณ์ของวิชาธรรมกายเลย
เมื่อหลวงพ่อค้นพบวิชาธรรมกายขึ้นใหม่ๆ และสอนออกไปแล้ว มีเสียง “โต้แย้ง”
อย่างมากมาย
คำโต้แย้งทั้งหลายทั้งปวงนั้น
ผมวิเคราะห์แล้ว ด้วยการศึกษาอันยาวนาน รู้สึกสมเพชเวทนาพวกที่ต่อต้านหลวงพ่อวัดปากน้ำ
เพราะ ต้องไปอบายภูมิทั้งหมด
เหตุผลของผมคืออะไร
วิชาธรรมกายเป็นการปฏิบัติธรรม แต่พวกที่โต้แย้งนั้น ส่วนใหญ่ไม่ปฏิบัติธรรม
ศึกษาแต่เพียงเอกสาร แล้วก็คิดไป เพ้อไป ฝันไป
พวกนี้ ผิดตั้งแต่แรกที่คิดว่า “ความรู้ที่เขามีนั้นถูกต้อง”
คนเกิดมาแล้ว กว่าจะเรียนหนังสืออย่างพินิจพิเคราะห์ใช้ความรู้ได้
ก็น่าจะที่ระดับอุดมศึกษา
จากนั้นมา ก็ศึกษาเอง ตีเสียว่า ศึกษากันมาประมาณ 10 - 20 ปี
ความรู้ที่แต่ละคนมีนั้น ไม่มากเท่าไหร่ และไม่แน่ว่า
แต่ละคนจะมีความรู้ที่ถูกต้อง 100 %
บางคนกล้าโจมตีว่า “วิชาธรรมกายไม่มีในพระไตรปิฎก” พวกนี้ โง่ตัวจริงเสียงจริงแล้ว เพราะ
คนที่จะกล่าวหาอย่างนี้ได้ ต้องมีประสบการณ์อย่างต่ำ 3 ประการ คือ
1- อ่านพระไตรปิฎกครบทุกเล่ม และเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งถี่ถ้วน
2- อ่านหนังสือเกี่ยวกับวิชาธรรมกายครบทุกเล่ม
และเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งถี่ถ้วน
3- ต้องเคยปฏิบัติธรรมแบบวิชาธรรมกายมาอย่างเชี่ยวชาญ
|
ผมถามจริงๆ ว่า คนที่ชอบโจมตีวิชาธรรมกายมีคุณสมบัติทั้ง 3
ประการนั้นครบถ้วนหรือไม่
หนังสือที่หลวงพ่อวัดปากน้ำเขียนนั้น ในด้านวิชาการมี 4 เล่ม ดังนี้
หนังสือหลวงพ่อวัดปากน้ำ
|
|
หนังสือทั้ง 4 เล่มดังกล่าว
มีทั้งปริยัติ-ปฏิบัติ-ปฏิเวธอยู่อย่างพร้อมเพรียง ผู้ที่ชอบวิพากษ์วิจารณ์วิชาธรรมกายได้อ่านครบหรือไม่
นอกจากจะอ่านให้ครบแล้ว ก็ควรจะปฏิบัติดู หรือไม่กล้าปฏิบัติเอง
ก็ควรจะศึกษาการปฏิบัติธรรมอย่างละเอียดถี่ถ้วน
กล่าวคือ ไปสังเกตการณ์ ไปสัมภาษณ์วิทยากรและผู้เรียนให้ “รู้” และ “เข้าใจ” อย่างดีเสียก่อน
หลักฐานของผมคืออะไร
ที่กล่าวไปข้างต้นนั้น เป็นเหตุผลที่ผมนำมาสนับสนุนว่า
ผู้ที่กล่าวหาและโจมตีวิชาธรรมกายจะต้องไปอบายภูมิทั้งหมด
สำหรับหลักฐานของผมนั้น
ผมขอยกตัวอย่างเพียง 2 ท่านก็คือ พระมหาโชดกกับคุณสิริ กรินชัย
คนทั้งสองนั้น ไปอบายภูมิทั้งคู่
มหาโชดกกรรมหนักหน่อย เพราะ
สร้างเรื่องโกหกเกี่ยวกับหลวงพ่อวัดปากน้ำด้วยมิจฉาทิฐิ
ส่วนคุณสิริ กรินชัยนั้น เชื่อถือไปตามครูบาอาจารย์ จึงโจมตีว่า
วิชาธรรมกายเป็นเพียงสมถกรรมฐาน
สำหรับคนที่จะมาโต้แย้งผมว่า “ข้อเขียนข้างต้นนั้นไม่จริง” ก็ควรจะโต้แย้งอย่างเป็นวิชาการหน่อย
ไม่ใช่โต้แย้งแบบวัวแบบควาย
คือ เชื่ออาจารย์อย่างเดียว
วิชาธรรมกายนั้น มีตำราเขียนให้ไปนรก-สวรรค์ได้ ไปนิพพานได้
บอกวิธีปฏิบัติไว้อย่างครบถ้วน และมีคนปฏิบัติตามได้
สายปฏิบัติใด ไม่เชื่อว่านรก-สวรรค์มี ไม่เชื่อเรื่องอิทธิปาฏิหาริย์ ก็ไม่ควรมาโต้แย้ง
เพราะ วิชาของท่านทำไม่ได้
เมื่อหลวงพ่อวัดปากน้ำเผยแพร่วิชาธรรมกาย ท่านก็ถูกโต้แย้งและต่อต้าน
ท่านก็เอาชนะมาได้ด้วยวัตรปฏิบัติของท่าน
เมื่อหลวงพ่อมรณภาพไปแล้ว ก็โจมตีก็เบาลงไป แต่ยังไม่หมด
ยังมีมาเป็นละลอกๆ
การโจมตีวิชาธรรมกาย ขึ้นจุดสูงสุดก็เมื่อสมีธัมมชโยก่อเรื่องขึ้นมา
คนทั้งหลายรุมด่าสมีธัมมชโยเลยเถิดมาถึงวิชาธรรมกายอีกด้วย
ผมจะพยายามนำข้อโจมตี หรือข้อกล่าวเล่านั้น มาอธิบายชี้แจงให้เห็นว่า
ข้อโจมตีทั้งหลายเหล่านั้น ผิดหรือถูกหรือไม่ อย่างไร
สนใจอ่านได้ตามบล็อกด้านล่างนี้
โจมตีวิชาธรรมกาย
|
url
|
01-กรณีธรรมกาย
|
|
02-งานวิจัยผิดๆ เกี่ยวกับธรรมกาย
|
|
03-ปราบมารจริงหรือไม่จริง
|
|
04-หลวงพ่อเลิกสอนธรรมกาย
|
|
05-การปกป้องศาสนาของ ดร. มนัส
|
|
06-อีบุ๊กวิชาธรรมกาย
|
|
07-รายการพุทธบริษัท
|
|
08-ควายในพันธุ์ทิพย์
|
|
|
|
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น